zondag 29 januari 2012

Ontbijt op zondag



De kopjes kijken elkaar bemoedigend aan, 
onder het licht van de lamp, die nog brandt, 
Heel de week vertoeven ze in ‘n donkere kast, 
reikhalzend uitziend naar die blije dag. 

Maar niet ieder van hen deelt in de vreugde, 
één paartje per keer, eerlijk verdeeld. 
De achterblijvers lijken teleurgesteld, maar 
een zondagspraatje is niet verboden. 

“Weet je nog,” zei de suikerpot, die nog maar 
af en toe uit de kast komt, “weet je nog, 
vroeger… toen ze nog allemaal thuis waren, 
toen hadden we geluk, zo met zijn allen aan tafel.” 

“Ja, ik herinner het mij,” zei een bordje, “geluk… 
maar ook scherven, kijk maar eens naar mij!” 
“Wat wil je” sprak haar maatje, “die afwasmachine ook.” 
“O, dat vond ik zalig” zei de grote broodschotel. 

Zo ging het keuvelen nog een tijdje verder, 
tot de theepot zich afvroeg: 
“ Wanneer kom ik nog eens aan de beurt? ” 
“Schrik niet” zei het eierdopje, “ik vrees: nooit meer.” 

De theepot, die al lelijk gehavend was, schrok zo erg 
dat zijn gebroken teut, tranen met tuiten weende. 
“Stil maar, stil maar,” zeiden enkele borden, 
“ook wij hebben onze beste tijd gehad.” 

“Weet je,” zei een heel klein vaasje, ergens achterin, 
“ als de tuin weer gaat bloeien, ik weet het zeker, 
gaan wij samen bloempjes plukken. Ik versier jou 
en jij maakt mij mooi." "Hoera, hoera, riepen ze in koor." 

En ze maakten nog verdere plannen, 
voor een groot tuinfeest, met vele genodigden. 
En daar zouden ze allemaal aan meewerken, 
klein en groot, gekneusd of niet. 

Het licht boven de tafel is gedoofd, 
een frêle winterzon doet zich voelen, 
schuchter, maar toch verwarmend. 
De kopjes en bordjes, straks terug verzameld 
zullen elkaar veel te vertellen hebben. 

29.01.2012 - ria


donderdag 26 januari 2012

Gedichtendag 2012.



Zwartgallig?, neen realistisch! 
Al lijden wij misschien niet zo onder crisissen en geweld, 
ze zijn er en besmetten een groot deel van de wereld, 
en de mensen die er moeten wonen en leven. 

Wie mij kent, weet dat ik geen zwartkijker ben, 
en dat ik altijd blijf hopen op betere tijden, 
niet op de eerste plaats voor mezelf, 
maar voor velen, die erbarmelijk lijden. 

Toch ben ik er van overtuigd, de mens kan dit niet alleen, 
zonder Gods hulp zijn wij verloren. 
Wij hebben bewezen en bewijzen het nog. 
Geen dag gaat voorbij of ik denk er aan, 
als wij niet terugkeren op onze stappen, 
dan gaat de wereld naar de maan Rolling Eyes 

ria

vrijdag 20 januari 2012

Hemels


Vroeger, nog niet eens zo lang geleden
liep ik rijmend door het leven,
Ieder kleine bloem,
een bijtje, wat gezoem,
alles kwam mij hemels tegen.

Vandaag heb ik een ander perspectief,
al heb ik het leven nog even lief!
Toch denk ik zo vaak aan de Hemel,
ben ik er niet ver meer vandaan?

Wie zal het zeggen? Maar
de jaren, die zijn zo gevlogen.
Ik had het zo druk met te leven,
dat ik de voorbij gegane tijd
bijna was vergeten.

Vroeger was zeventig en meer, oud,
zoals ik mij herinner, stokoud,
Nu leven wij langer, soms is dat
een geschenk, soms ook niet.
Het is maar hoe je het beziet.

Sterven zal altijd zeer doen,
voor hen die gaan,
voor hen die blijven,
Omwille van het afscheid
en het grote onbekende.

Maar toch wil ik er klaar voor zijn,
als die tijd zich meldt.
Ik weet dat ik niet alleen zal zijn.
Hoe vaak heb ik niet gebeden:
“Maria, sta ons bij, in het uur van onze dood.”

Toen wij tien jaar geleden
samen in pensioen mochten gaan,
had ik nooit gedacht
dat die tijd zo snel voorbij zou gaan.

Misschien word ik wel honderd,
al kies ik liever voor wat minder,
Maar mijn valiesje, voor ginder
aan de overkant, dat staat reeds klaar.

Dankbaar voor het leven,
dat mij zo gul en liefdevol werd gegeven.


ria
20 januari 2012

dinsdag 17 januari 2012

WinterprikJES

We moeten er zuinig op zijn dit jaar,
ze zijn zo zelden,
ze zijn zo raar...


winterse beelden!
een terugblik, 19.12.2011








zoiets moois op 19 december...





Winterprikje 2 - 15.01.2012

salie


vol ongeduld...




geen heldere foto, maar wel een mooi bloempje, winterjasmijn...


Voorlopig laatste roos, u geschonken.

tot een volgende winterprik,

ria39

zaterdag 7 januari 2012

Wat ik had beloofd!


Aan het einde van de herfst nam ik mij voor
een tijdje te "ont"bloggen,
tot de eerste sneeuw er aan zou komen.

Ik wacht nog steeds op die eerste sneeuw,
U misschien ook?

Daarom kan ik het niet meer laten toch ergens
een mooie herinnering op te diepen.
Meer moet dat voor mij niet zijn...


tot later,
ria

donderdag 5 januari 2012

Winterslaap


Terwijl buiten alles in winterslaap is,


bloeien ze


binnen


rustig


verder.

met een knipoog naar de lente,
maar eerst moeten we de stormen nog trotseren.

ria39




woensdag 4 januari 2012

Afscheid





Moge 2012 voor ieder van U een voorspoedig en gezond jaar zijn!