Diverse onderwerpen.

▼

zondag 11 september 2016

Met ogen die niets zagen.





Terwijl het bitter waaide in de berken 
zag ik mijn moeder in haar weekse kleren 
een korfje dragend met gevallen peren 
die zij gebukt geraapt had uit de perken. 

Alsof zij de omgeving niet meer kende 
liep zij schoorvoetend verder, in haar handen 
het fruit geheven als een offerande. 

En achter in de tuin gekomen 
wendde zij zich niet om, met ogen die niets zagen 
doodstil geworden in een hoek van hagen.. 


Anton van Wilderode 


op

2 opmerkingen:

  1. willy12 september 2016 om 16:39

    een prachtig gedicht Ria

    prettige dag

    BeantwoordenVerwijderen
  2. klaproos13 september 2016 om 08:49

    ohh Ria, een onbehagelijk gevoel bekruipt me bij het lezen van dit gedicht...
    er gaat iets akeligs aan vooraf ben ik bang...

    xxx

    BeantwoordenVerwijderen

Ik vond het fijn dat U een bezoekje bracht aan mijn blog.
En vooral dat U de tijd nam om een bericht achter te laten.
Hartelijk dank daarvoor.

weldra tot weerzien
ria39