Uit mijn moeders dagboek.
(Dit schreef ze niet lang voor haar dood)
" Nu de grote dingen verdwijnen,
worden de kleinen groot.
Wat zonlicht op de gordijnen,
een appel, een snee vers brood.
Met hoeveel overbodig
maken we ons leven stuk...
er is zo weinig nodig
voor wat eenvoudig geluk."
Ik vermoed dat ik mijn moeders verlangen heb geërfd;
want veel heb ik niet nodig om gelukkig te zijn.
Heeft honger en dorst hen verdreven?
Misschien, want van de liefde alleen kan men niet leven.
LEES HIER HUN VERHAAL
De kleuren zijn mij welgezind,
...ik speel met tinten,
als een blij en vrolijk kind.
Geen wolken zijn voor mij te hoog...
geen luchten te ver weg...
...en achter een verre horizon,
is het goud, al wat er blinkt.
wordt vervolgd.
In de tuin wordt getreurd,ons koppeltje heeft hun nest verbeurd.
Heeft honger en dorst hen verdreven?
Misschien, want van de liefde alleen kan men niet leven.
LEES HIER HUN VERHAAL
Spijtig maar wel normaal voor dat koppeltje denk 'k. En ja er is niet veel nodig om gelukkig te zijn he Groetjes
BeantwoordenVerwijdereneen prachtig logje Ria..
BeantwoordenVerwijderenveel heeft men niet nodig om gelukkig te zijn...
men vindt het in de kleine dingen van het leven
groeten
wat geweldig lieve Ria, wat je moeder schreef,
BeantwoordenVerwijderenja je hebt het vast van haar geërfd, blij zijn met weinig....
heerlijk.
jammer van het koppeltje, misschien komen ze nog terug :-)
xxx
Jammer van het koppeltje, maar ik denk dat ze eieren voor hun gekozen hebben, alle vogels leggen een ei in mei....
BeantwoordenVerwijderenEn ja geluk zit in de gewone simpele eenvoudige dingen...... zoals een mooie wolkenlucht.....
Erg mooi geschreven door je moeder.
BeantwoordenVerwijderenJe hebt het talent niet van een vreemde,Ria.
En je foto's zijn ook weer juweeltjes.
Jammer,van de duifjes...maar er komen vast
nieuwe kansen.
Groetjes Ans