Kinderen van de straat,
vergeten en verlaten,
Ze dwalen, soms gans alleen,
dan weer met velen.
Ze lijden honger, ze lijden kou,
en slapen in kartonnen dozen,.
riolen zijn hun thuis.
Onder bruggen en tussen het afval
troepen zij samen.
Ze snuiven lijm, worden misbruikt,
verkracht, ontmenselijkt.
Ik heb vele beelden gezien,
van kinderen van de straat,
in alle delen van de wereld.
Telkens opnieuw ben ik geschokt,
telkens opnieuw verontwaardigd
omdat de wereld, omdat de leiders,
omdat wij dit laten gebeuren.
Maar het allerergste wat ik ooit zag
was een documentaire, illegaal gemaakt,
over straatkinderen in Noord-Korea.
Schrijnend, onmenselijk,
behandeld alsof ze afval zijn.
Niemand kijkt naar hen om.
Ze lopen tussen de kraampjes voedsel.
Hun huid is grauw van ellende,
tenen en voeten blauw-naakt bevroren.
Hun ogen zo dof als het stof op de grond;
lompen aan hun uitgemergelde lijfjes.
En in dat rode paradijs is er niemand
die het voor hen kan of mag opnemen.
Vrijwilligers, ngo’s, missionarissen
niemand wordt er toegelaten.
Want in het rode paradijs heeft niemand
iets tekort.
Maar deze kinderen, evenwaardig
als ieder van onze kinderen,
kruipen over de grond
voor één korreltje rijst.
Dan nog worden ze weggejaagd
als kwalijke vliegen.
Ik heb die ogen gezien,
zij laten mij nooit meer los.
Ooit zullen wij verantwoording afleggen
over wat we gedaan hebben,
maar vooral over wat we niet gedaan
hebben..
De wereld kijkt toe, onverschillig,
niet bij machte iets te veranderen.
Ik voel me schuldig omdat ik
tot die wereld behoor
en ik bid, "Heer kom ons ter
hulp,"
red ons uit onze onverschilligheid.
Hij alleen kan ons de weg wijzen
om kinderen te redden uit hun ellende.
Zijn wij, ben ik, bereid om aan
zijn appèl gehoor te geven?
Alleen liefde kan de wereld redden!
Liefde door God aan de mens geschonken.
Kennen wij die liefde NOG?
Laten wij haar binnen in ons leven...?
ria
eerder geschreven in
2007,
maar teruggevonden en
nog altijd actueel,
erger nog door de vele oorlogen
overal in de wereld.
LEES OOK
DE SYBERISCHE TIJGER
erger nog door de vele oorlogen
overal in de wereld.
LEES OOK
DE SYBERISCHE TIJGER
2 opmerkingen:
In die zes jaar is er niks verandert, ben bang dat de aankomende zes jaar ook niet veel zal veranderen, en de zes jaar daarna ook niet en de zes jaar daarna .... ?? laten we het hopen.
Het is niet te geloven dat dit nog bestaat in deze wereld!
Er zijn elke dag mensen die zich inzetten om hier wat aan te doen, maar spijtig genoeg kunnen ze niet overal helpen.
Het is te hopen dat hier ooit toch een einde aan komt, dat kinderen zo'n verschrikkelijke dingen nooit meer moeten meemaken....
Groetjes, Vanessa
Een reactie posten