Uit mijn oude doos, (juli 2011)

Het langverwachte weerzien.

Hoeveel dagen had zij nog te leven?

Het was één van die laatste toen

zij en ik, alleen waren met elkaar.

Iemand echt leren kennen doe je maar

door samen met elkaar te leven,

onder hetzelfde dak, dag in dag uit.

Zo waren ons tien jaren gegund,

na het heengaan van ons vake, toen zij,

ons moeke, bij ons haar intrek nam.

De laatste maanden waren aangebroken,

reeds vele keren in het ziekenhuis,

de dokters hadden alle hoop verloren.

Wij, de kinderen, wisten dat,

maar ook zij, onze moeder, was bereid.

Eigenlijk verlangde zij er vurig naar.

Haar lieve man, haar ouders, zussen, broer,

zo veel familieleden en vrienden

weer te zien, dat was haar wens.

Nog tien mooie jaren hadden wij

samen in dankbaarheid beleefd.

Toen, die nacht, alleen met haar,

vertelde zij haar liefste wens.

‘Eindelijk’ fluisterde zij, met gebroken stem,

‘eindelijk zal ik ons Agneske zien.’

Agneske, haar vijfde kindje, dat doodgeboren werd.

Zo groot was haar verlangen en haar hoop.

Een voldragen beeldschoon kindje,

maar gehavend door een moeilijke geboorte,

waarvan mijn moeder in lichaam en in ziel

altijd de littekens heeft meegedragen.

Vijf kinderen in leven moeke, en toch zo’n groot

verlangen naar dat ene, dat jij negen maanden

met veel liefde droeg in uw schoot,

maar nooit in uw armen hebt mogen nemen.

Liefste moeke, als ik aan dit samenzijn terugdenk;

jouw liefste wens, die je mij, als oudste, toevertrouwde,

springen mij opnieuw de tranen in de ogen.

Zo’n intiem, spiritueel en begenadigd moment.

Waarom ik er nu plots aan denk?

Gisteren hebben jullie zonder twijfel

daarboven gevierd: ‘drie en zeventig jaren

trouwe huwelijksliefde’. En Agneske was erbij!

Ook voor ons, ook voor mij, komt eens de tijd,

om ons zusje te ontmoeten.

Wat ben ik blij voor u, moeke, en voor ons vake

dat jullie reeds negen jaar, opnieuw verenigd zijn.

Je ‘Mieke’ (was de koosnaam die ik van jullie kreeg)

10 juli 2011

 Dat huwelijksliefde een groot en schoon sacrament is

mochten wij nog op een andere manier ervaren.

Mijn schoonmoeder stierf tien jaar na haar man
en wel op hun "zeventigste huwelijksverjaardag."

Ook zij had vurig naar die dag verlangd.

Wij hadden veel verdriet,

maar voor hen beiden werd dit,

het allermooist geschenk en tevens blij weerzien, 

ria

Wij kunnen ons niet voorstellen wat het betekent,

"Thuiskomen bij God, bij de Vader,"

om samen met onze geliefden,

die ons zijn voorgegaan, lief te hebben,

te danken en te loven, Zijn Heilige Naam.

ria