Woordenwisseling

"Graag een beetje minder praat, jullie tijd is voorbij..."

...zeggen de belletjes van de mooie witte Ribes...

"Dat zie je toch aan ons, wij kondigen de lente aan..."

"...het is nu onze beurt!"

 de Kerstrozen kreunen

"...geef ons nog even,
er is toch plaats genoeg? "

Er is applaus en Ja-geroep,
"gun hen nog wat tijd, 

immers
Winter en Lente zijn toch buren van elkaar."

Was het voor mensenkinderen maar even gemakkelijk
om vrede met elkaar te sluiten,

fluisterde een bedeesde sleutelbloem.

Uit de borders klinkt gejuich...

"Zo mag ik het horen",  zegt een late krokus bloem,

"...waar liefde heerst is immers plaats voor velen!"

" daarin hebben jullie volkomen gelijk "

wordt er aan alle kanten geroepen.

Een bloesem pas uit haar slaap gewekt
kijkt dromerig om zich heen...
Ze is verrast door haar eigen frêle schoonheid...

Ook de rode bloesem van de kwee heeft haar opgemerkt.

"was ik toch ook maar zo blank" zegt ze luidop.

Neem nu deze tulpen, zij zijn dol op elkaar,
en toch zijn ze allemaal verschillend.

Je zal het misschien niet geloven,
maar ze behoren allemaal tot dezelfde familie,

de grote tulpenfamilie.

Tulpenfamilie, rozenfamilie, mensenfamilie....

Misschien is de jeugd de toekomst,

misschien zullen zij leren

geen oorlogen te voeren, maar 

in respect en solidariteit

SAMEN

in liefde en vrede te leven.

Ik heb dit geschreven voor alle jonge mensen maar vooral voor
mijn kleinkinderen, al is voor enkelen onder hen de taal een barrière.

Maar zij zullen het wel begrijpen, omdat ze hun oma gaarne zien
en omdat hun mama hen wel zal helpen met vertalen.

oma
xxx