WITTE Lente

Aan mijn vrouw

Ne li occhi porta la mia donna Amore,
Per che si fa gentil cio ch'ella mira.

Dante Alighieri (1265-1321).

Je fijne gratie mij omwevend

Als geuren delicaat,

Je geest zo lichtend en zo levend

Mijn geest omzwevend, saâm opstrevend ...

Je tere vrouwelijkheid, mij gevend

Een nieuw geluk nog laat

Maar jong en lichtend als een avend

Van droom en kleur en koelte lavend,

Een avond die héél langzaam duistert,

Maar door geen duister wordt ontluisterd.

Want de avond-Schoonheid wil niet marren:

Uit dage-scheiden zij ontluikt
In mane-glans en gouden starren,
In blijheid die de vogel tjuikt:

Een avond die de nacht weerstaat

Tot aan de nieuwe dageraad!
Laat dan mijn avondbeê je danken
In zacht koraal van morgenklanken,

Alsof mijn ziel pas werd gewekt

En nu opééns zichzelve ontdekt,

Als zon uit wolken openbrekend,

En met een vreemde stemme sprekend,

Aan lang verzaamde zingens-stof

Ontlenend plots der Liefde lof!

20 Juli 1932.

Eduard Brom

Lentewit zijn de dagen

van bij het ochtendgloren...

terwijl de franjes aan de ramen,

zich spiegelen in het witte licht.

Klein en teder, kunnen mij bekoren,

hun hartjes goud, ontvouwt,

Hun namen kan ik niet onthouden...

hun schoonheid is het

die mij gevangen houdt...

Met honderden in het groene gras,

het is een witte lente,

en hier en daar

groen struikgewas.

ria39