Lang geleden,

't Is lang geleden, heel lang geleden, dat ik haar nog gezien had, onze buurvrouw....

De buurvrouw, wiens tuin de onze omarmt, haar bomen tenminste en ook haar struiken. En plots hoor ik mijn naam roepen, van uit een andere corridor in een tuincenter.

Wil je geloven dat ik een tweede keer moest kijken voor het tot mij doordrong wie mij daar riep. Ja, onze buurvrouw. Diezelfde, wiens woning op amper 12 meter van de onze staat. Afgeschermd door groen, van de buitenwereld en ook van de buren...

Er heeft altijd een haag gestaan tussen die beide tuinen, een simpele gewone ligustrumhaag. In het begin toen buurvrouw er kwam wonen, deden we af en toe een praatje met elkaar over de haag, zoals we dat ook deden met haar voorgangers, een vriendelijk bejaard echtpaar.

Na een tijd kwam er een houten schutsel voor de haag, aan haar kant van de tuin, en nog later een veel hogere groenblijvende muur van snelgroeiende wintervaste planten. Er begonnen in het wilde weg nog bomen tussen te groeien, zodat we nu elkaar nog wel kunnen horen, af en toe, maar niet meer zien.

Maar vandaag dus, ontmoette ik onze buurvrouw, en ze riep mijn naam. Dat was een fijn gevoel. We voerden een babbel met mekaar, zoals we dat vroeger over de haag deden. De laatste keer dat dit plaats vond moet zeker tien jaar geleden zijn. En toch lijkt het pas gisteren. Zou er dan toch niet zoveel veranderd zijn?

Alleen maar een dubbele groene privacy-haag, die het kontakt met elkaar belemmert. Misschien moet ik wat meer naar dat tuincenter gaan, om haar daar te ontmoeten.

ria