Er was eens een man,
en ergens een vrouw,
ze hadden elkaar nooit ontmoet,
maar ze speurden heel diep
dat er iemand was
die aan hen dacht.
Ze leefden hun leven
eenvoudig, elke dag
anderen bijstaan
was hun roeping en kracht.
Op een dag kwam een vriend
en vroeg aan de man,
“ga je niet mee,
een uitstapje naar zee?”
Waarom niet, dacht de man,
met vrienden onder elkaar.
Zo treinden ze samen naar zee,
hadden een luchtig gesprek
en het weer, dat viel mee.
De zee lag zo kalm
en de lucht was zo blauw,
meeuwen schreven hun naam
en plots…zomaar, zag hij haar.
Eén enkele blik
een gouden aureool,
die zon in d’r haar.
Was dit echt, kon dit zijn?
of was hij aan ’t dromen?
Ook zij keek hem aan,
ogen onbevangen en klaar.
...zo kan de liefde
gans onverwacht;
maar wel ooit verhoopt
in een mensenleven komen.
ria
september 2010
3 opmerkingen:
:-)
ja.. dat kan gebeuren ria, en als je dan je hart opnehoudt en je ogen kan dat alleen maar in een héél mooi verhaal uitmonden :-)
ik denk te weten over wie dit gaat , en dat vind ik erg mooi om te lezen:-)
geniet nog heel lang samen .
lieve groet,
xxx
De trein is altijd een beetje
vrijen ...
Uvi
lieve Klaproos,
dit is een fictief verhaal,
maar het kan iedereen overkomen.
zelf was ik nog jong, 24
en mijn schat was 25,
geen pubers, maar mensen die wisten
waar we voor wilden gaan...
dank voor de lieve wensen,
ria
Een reactie posten