Hemels

Vroeger, nog niet eens zo lang geleden

liep ik rijmend door het leven,

Ieder kleine bloem,

een bijtje, wat gezoem,

alles kwam mij hemels tegen.

Vandaag heb ik een ander perspectief,

al heb ik het leven nog even lief!

Toch denk ik zo vaak aan de Hemel,

ben ik er niet ver meer vandaan?

Wie zal het zeggen? Maar

de jaren, die zijn zo gevlogen.

Ik had het zo druk met te leven,

dat ik de voorbij gegane tijd

bijna was vergeten.

Vroeger was zeventig en meer, oud,

zoals ik mij herinner, stokoud,

Nu leven wij langer, soms is dat

een geschenk, soms ook niet.

Het is maar hoe je het beziet.

Sterven zal altijd zeer doen,

voor hen die gaan,

voor hen die blijven,

Omwille van het afscheid

en het grote onbekende.

Maar toch wil ik er klaar voor zijn,

als die tijd zich meldt.

Ik weet dat ik niet alleen zal zijn.

Hoe vaak heb ik niet gebeden:

“Maria, sta ons bij, in het uur van onze dood.”

Toen wij tien jaar geleden

samen in pensioen mochten gaan,

had ik nooit gedacht

dat die tijd zo snel voorbij zou gaan.

Misschien word ik wel honderd,

al kies ik liever voor wat minder,

Maar mijn valiesje, voor ginder

aan de overkant, dat staat reeds klaar.

Dankbaar voor het leven,
dat mij zo gul en liefdevol werd gegeven.

ria

20 januari 2012