De rekruut.

"Ik meld me aan," zei de soldaat,
De sergeant fronste zijn wenkbrauwen,
"aanmelden, aanmelden," mompelde hij,
"je bent al lang aangemeld
ben je dat soms vergeten?"

"Neen," zei de soldaat, "vandaag
meld ik me aan met een boodschap."
"Een boodschap, een boodschap,"
herkauwde de sergeant. Een officier, die met
grote passen voorbijliep, hield bruusk halte.

"Wat moet dat hier," snauwde hij.
De sergeant salueerde en wees naar de soldaat
hij zei, "mijn commandant,deze rekruut
heeft een boodschap." "Zo, zo,"
repliceerde de officier,"een boodschap,"
"zeker een flauwe grap!"

De rekruut sloeg zijn hakken tegen elkaar
en salueerde eveneens. "mijn commandant
vanaf vandaag wil ik niet meer vechten."
"WAT" brulden de sergeant en de commandant
als uit één mond: "Niet meer vechten!"

"En waarom heb je dan voor dit vak gekozen",
siste de commandant.
"En waarom blonk je uit tijdens de training,"
vroeg de sergeant en zijn stem sloeg over
van opwinding.

"En waarom..." en het gelaat van de sergeant
liep rood aan, van pure ergernis.
De commandant echter zag wit van woede;
wat veel gevaarlijker is.

"Weet jij wel "manneke" ja, hij zei "manneke"
met een duidelijke minachting in zijn stem.
"weet jij wel, wat jouw opleiding
aan de staat heeft gekost?"
"De staat, dat is de belastingbetaler
voor wiens veiligheid jij weigert te vechten."

De rekruut keek naar de tippen van zijn
netjes geblonken bottines en hij aarzelde:
" Mijn commandant, in de voorbije maanden
heb ik veel geleerd en veel gezien,
maar één ding is mij duidelijk geworden;
ik ben niet geboren om mensen te doden."

Het grote woord was eruit:
" niet geboren om mensen te doden, zelfs
al worden die mensen vijanden genoemd."
De rekruut salueerde een laatste keer.

Het was alsof een ton oorlogsmaterieel
van zijn schouders was gegleden.
Zijn gelaat was jong, open en fris,
als van een held!

ria - 20.02.09