De Akelei

De akelei

Toen hij het kleine plantje vond, 

boog hij aandachtig naar de grond 

en dan, om wortels en om mos 

groef hij de fijne aarde los, 

voorzichtig – dat zijn hand niets schond.

Behoedzaam rondom aangevat 

droeg hij het langs het slingerpad 

van bos en akker voor zich uit, 

en schoof het thuis in ’t licht der ruit 

zoals hij het gevonden had.

Dan, fluitende en welgezind 

mengde hij zoekend eerst de tint; 

diepblauw en zwart ineengevloeid, 

met enk’le druppels rood doorgloeid, 

dat het tot purper samenbindt.

En uur aan uur trok stil voorbij; 

zó diep verzonken werkte hij, 

dat het hem soms was of zijn hand 

de vezels tastte van de plant – 

zo glanzend kwam de omtrek vrij.

Totdat het graaf te prijken stond: 

de wortels scheem’rend afgerond, 

het uitgesprongen groene blad 

scherp in zijn karteling gevat 

tegen de lichte achtergrond;

de bloemkroon purper violet, 

de hokjes om het hart gebed 

en boven de geknikte steel 

de honingsporen, het juweel 

vijfvlakkig: kantig neergezet.

In ’t vallend donker toefde hij 

nog dralend bij zijn akelei; 

dan, in het laatste licht van ’t raam 

schreef hij de letters van zijn naam 

en ’t jaartal glimlachend erbij.

Ida Gerhardt 

geschreven in 1940

we hebben ook nog roze akeleien,

maar die doen het minder goed.

groetjes

ria