"De dood is niets, ik ben slechts aan de overkant..."
Sint Augustinus
Wanneer de graven van de doden
zelf op instorten staan...
... de bezoekers schaarser worden,
om tenslotte helemaal weg te blijven...
...maar hier en daar nog een echtpaar
de grafsponde deelt
palmt de natuur kruisen en graven in,
zodat zelfs, tesamen met de doden hun namen verdwenen zijn.
In deze tijd van het jaar, is dit oude kerkhof, op zijn mooist!
Ze is er, en ze zal er altijd zijn "de ziel" van deze stokoude begraafplaats,
dat twee decennia lang doden zag voorbijgaan.
.
Het leeft verder in de herinneringen
aan mensen die liefhadden en werden bemind,
en in de statige bomen, die nu staan
op de plaats waar ooit mijn kleine zus werd begraven...
De jaarlijkse schoonmaak,
.
.JPG)
de verse bloemen, en Christus die sterft,
maar die ook verrijst.
Hij is het Licht aan de einde van de tunnel...
Hij is ons voorgegaan,
maar wijst nog steeds de weg...
De seriniteit van dit stille kerkhof,
treft mij keer op keer.
Geen muren met urnes,
geen strooiweide,
Gewijde stilte ! Zelfs de vogels zwijgen...
Als kind kwam ik hier veel en graag,
Wat nog overblijft, leunt vertrouwvol tegen elkaar aan,
in een gesprek zonder woorden,
dat blijft duren...
...ze zijn ook al zo lang buren,
lotgenoten...,
maar als gelovigen zijn ze veel meer.
Ze hebben samen hun einddoel bereikt,
de ene wat vroeger, de andere wat later...
Hun definitieve thuis!
De aarde bood hen tijdelijk onderdak,
ze hebben geleefd, gewerkt, liefgehad...
maar ook lijden en verdriet werd niemand gespaard.
En toch is schoonheid overal aanwezig
in het steeds weerkeren van de seizoenen.
Terwijl op de graven weinig bloemen prijken,
schildert de natuur met eigen palet...!
Het blauw van de hemel,
en nog verschillende soorten groen,
.
de rode esdoorns, zo ontelbare keren gesnoeid...
Vertel mij, lieve lezer, waarom ik niet van dit plekje zou houden?
.
paddestoelen in deze tijd van het jaar...
.
...en gras dat stilaan rood kleurt...
voor de Allerheiligenprocessie
van hen die hier een laatste rustplaats vonden.
Hier en daar, een bericht aan de familieleden,
die het misschien nooit zullen lezen, omdat ze er zelf niet meer zijn...
Deze zwartrok houdt alles nauwkeurig in de gaten,
misschien is hij wel de boekhouder.
...Maar dit gebouw heeft hij zeker niet meegemaakt,
ik wel, bent u benieuwd?
Niet ver van de plaats waar mijn grootvader werkte,
in zijn geliefde drukkerij,
liggen mijn grootouders begraven.
Een knipoog naar die dierbare plek, en ook naar ons.
Van mijn twaalfde heb ik er ook gewoond,
toen mijn vader zijn vader opvolgde.
Achter onze tuin en de drukkerij,
was het kerkhof, ik was er zo mee vertrouwd.
Nu kom ik er nog één keer per jaar
en stel vast, dat steeds meer graven verdwenen zijn...
...en de natuur er in geordende wildheid
zijn gang mag gaan.
als het zo voort gaat, zullen op dit kerkhof binnenkort,
de doden, de DODEN moeten begraven.
of toch niet?
Slaap zacht lieve doden, velen onder U heb ik gekend.
De bloemen op de graven van mijn grootouders
zijn ook een beetje voor jullie bestemd.
Als het God belieft, tot volgend jaar.
ria39
.JPG)
