Vandaag

Een rustige dag, geen regen, een beetje bewolkt en zwoel,

ik heb nog een taak te doen.

Er is niemand, behalve wij

en de doden

maar zij zwijgen en rusten...

1909 - 2014

Honderd en vijf jaar geleden werd mijn vader geboren...

Hier rust hij samen met mijn moeder,

50 jaar getrouwd waren ze.

Vake, we hebben een bloemeke bij!

Heb je daarboven gevierd,

te samen met ons moeke en ons zusje Agnes?

In de lente brachten we deze mooie en welriekende Allysum.

Wat ben ik blij hem nog zo goed terug te vinden,

stevig uit de kluiten gewassen en gezond...

Het is zo rustig op het kerkhof,

we wandelen samen naar vernieuwde delen.

Tussen de bloemperken zien we een paar kleine kruisjes,

een rustplaats voor de allerkleinsten.

ik denk dat men zich moelijk kan voorstellen wat het betekent

een kindje te moeten verliezen...

...mijn keel snoert toe....

knuffeldoekjes, een beertje...

.

Ook al is de naam niet leesbaar,

het verlies is even groot

Gabriela was haar naam,

vier dagen jong - nu een engeltje hierboven.

Misschien hebben een zusje en broertje speelgoed

voor haar achtergelaten.

Bloemen hier en daar getuigen dat het leven 

nooit echt ten einde is,

dat er altijd een morgen is,

een voortbestaan...

...aan de andere kant.

Toen ik tien was verloor ik een zusje bij de geboorte,

al had ik er nog drie

en kreeg ik later nog een broertje bij,

toch blijft het een gemis,

altijd.

Enkele dagen voor mijn moeder stierf zei ze met een diepe zucht:

"nu ga ik eindelijk ons Agneske zien",

ze verlangde er zo naar.

In de jaren veertig-vijftig mocht een moeder haar dode kindje niet zien,

afschuwelijk.

ria39