Ik kan mijn boos maken, heel boos. Misschien had u dat niet van mij verwacht, en toch! Onlangs nog sprak ik met iemand over de ellende in de wereld en vooral over de armoede, die mede veroorzaakt wordt door de uitbuiting van uit de westerse wereld.
Die man zei: " dat kunnen wij van hier uit niet oplossen. Dat moeten ze ter plaatse zelf doen, daar is de overheid verantwoordelijk voor. Ik bekeek die persoon met open mond, werkelijk met stomheid geslagen. Ik had hem vroeger gekend, in zijn jeugd, een idealist. Ik vroeg mij af, hoe kan een mens zo veranderen?
Ik denk vaak aan de woorden die ik ooit las: " De liefde van mens tot mens, is meer waard, dan alle liefde tot de mensheid." En daar gaat het om. Niet om grote daden, maar om warme menselijkheid voor hen die je ontmoet op je weg, dichtbij of veraf.
Stel je voor hier woon je, dit is je THUIS.
Hier breng je je kinderen groot....
...of op deze vuilnisbelt,
zie je het infuus in de arm van de moeder,
en het dochtertje met de plastieken fles/infuus?
Hebben die mensen dat verdient?
Denk aan onze luxe in de ziekenhuizen...
en zij...hebben alleen elkaar.
en toch...
hoe weinig ook, zij delen met elkaar...
zonder woorden...
een kinderhand is gauw gevuld...
maar toch
is dat genoeg?
Vrede zal er pas komen als er eerlijke verdeling is van de rijkdommen der aarde.
Als mensen worden gerespecteerd als mens, zoals wij dat ook voor onszelf verlangen.
Er is werk aan de winkel, veel werk.
Ieder op zijn plaats, elke dag opnieuw.
Laten wij er samen aan beginnen.
ria39
