Ik heb een ommetje gemaakt...

Ik heb een ommetje gemaakt...

Omdat ik wist dat daar in de buurt
een overstromingsgebied(je) is, 

maakte ik gisteren per fiets een ommetje.

Ik was er toevallig vorig jaar voorbij gekomen

en had er toen wat watervogels aangetroffen.

Ik vroeg me af hoe het er nu, 

na toch wat flinke regenbuien aan toe zou zijn.

Wat mij opviel was dat er vele vogels samen zaten
op de enige droge plek,

Lui en niet geïnteresseerd bleven ze onbewogen zitten.

Het overstromingsgebied was helemaal vol gegroeid
met riet maar ook en vooral met waterpest.

Veel zwemmen was er niet meer bij.

Toch zag ik verder nog heel wat leven,

ik vraag me af waarmee deze eenden zich voeden?

Het is altijd opmerkelijk hoe eenden in groepjes samentroepen.
Omdat de broedtijd voorbij is, zag ik niet zoveel koppeltjes,
eerder kleine groepjes, of 'single's'.

Ik kon mij verstoppen onder een boom met laaghangende takken,
maar toch werd ik opgemerkt
en begon er een concert vanjewelste.

Toen de rust was teruggekeerd begon ik aan een
voorzichtige speurtocht, eerst van onder mijn bladerdak
en daarna in een wijde boog om hen heen.

Enkelen van het gezelschap hadden een heel ander verenpak.

Hier staan ze nu wel in hun eentje, maar dat is toevallig.
Ze hielden zich ook met de andere eenden op.
Geen discriminatie dus.

Vieruurtje en rust was afgelopen,
tijd voor acrobatie.

Allé, jongens en meisje, doe eens mee!

ZO moet je dat doen,
toch niet moeilijk!
Ik probeerde het ook,maar mijn vleugel wou niet mee
en ik viel bijna pardoes in het water, ha-ha

'Ik ken ook nog een trucje', zei deze eend.

Daar wil ik mij helemaal niet aan wagen, dacht ik bij mezelf,
maar ik kreeg de kans haar vele onderrokken te bekijken...

Prachtig toch. En toen begon de mode-show!

Wie heeft de mooiste veren?

En wie de mooiste ogen?

...en wie kan het beste zwemmen?

en toen waren ze nog maar met twee...

Komen daar onverwacht drie grauwe eenden aangewaggeld,

kunnen we hier tijdelijk onderdak vinden, vroegen ze?

"Moeder overste" dacht aan de tijd dat ze hier zelf verdwaald kwam aanvliegen,
en ze riep een commissie bij elkaar. Zullen we maar, opperde ze?

"en waarom niet" riepen ze in koor.
Hoe meer zielen, hoe meer vreugd' en sommige klapten met hun vleugels.

Van vreugde begonnen onze nieuwelingen rondjes te zwemmen.

Eind goed, al goed.

Voor mij was het tijd om afscheid te nemen.

Geniet nog maar van het zonneke,
want morgen (vandaag dus)
regent het weer.

ria39