Terwijl het bitter waaide in de berkenzag ik mijn moeder in haar weekse klereneen korfje dragend met gevallen perendie zij gebukt geraapt had uit de perken.Alsof zij de omgeving niet meer kendeliep zij schoorvoetend verder, in haar handenhet fruit geheven als een offerande.En achter in de tuin gekomenwendde zij zich niet om, met ogen die niets zagendoodstil geworden in een hoek van hagen..Anton van Wilderode
2 opmerkingen:
een prachtig gedicht Ria
prettige dag
ohh Ria, een onbehagelijk gevoel bekruipt me bij het lezen van dit gedicht...
er gaat iets akeligs aan vooraf ben ik bang...
xxx
Een reactie posten