VERDRIET.

Zo eindigde deze bewogen dag.

Een blinkende avondzon begeleidde ons naar huis, na ons bezoek aan een jonge man, reeds méér dan één jaar in de gevangenis, zonder veel vooruitzichten om vrij te komen. Dwaze jongensstreken en uitlatingen, ook publiek. Want alles wat je op sociale media ze(g)t gaat viraal de wereld rond. Spijt komt laat, te laat.

De schitterende kleurenpracht van de door een uitbundige herfstzon beschenen bomen, maakte mij weemoedig. Echter, het verzachtte een beetje de pijn.

In de tijd dat hij binnen zit, geraakte hij zijn vrienden(?) kwijt, alleen nog zijn mama en wij, af en toe, die hem opzoeken. En die schoonheid buiten, ook die moet hij missen. 

Maar... de dag was nog niet voorbij. Een telefoon tijdens onze afwezigheid, klonk erg dringend. Een vriend uit het verleden is stervende, "lang zal het niet meer duren", zei zijn vriendin. "We komen", natuurlijk "morgen".

Zo is er nu een diep verdriet in mijn hart. Vorige week een schoonbroer, die plots overleed, nu een vriend: "hij vraagt naar jullie." 


De herfstzon is majestueus in de kleurenpracht rondom, zoveel schoonheid, maar ook verdriet. En een jonge man, drie en twintig uur, onafgebroken in zijn cel, overdenkt zijn (on?)herstelbare fouten. Soms doet het leven zo'n zeer.  

ria