Ik heb de stilte aangetikt,
Ik vroeg haar met weinig woorden of ik binnen rusten mocht,
Want ik was zo moe van het lawaai van alledag;En de stilte liet me toe.En in de stilte heb ik water horen zingen in de beken;En langs rotsen floot de wind haar melodie;En aan de bomen ruisten bladeren hun taal;En heel de wereld leefde op in een biddend lied.Ik heb het mogen horen toen ik te rusten zat
in die genadetuin van God;
Want ik was zo moe van het lawaai van alledag,
Van het jachtige verkeer, de snelle tred;
Van de chaos, van de herrie, van de haast.
Maar dat is voorbij gegaan;
Verzaligd heb ik in Gods stilte zijn stem beluisterd
in het leven om me heen.
Zelfs de allerkleinste kelen trillen klanken naar de wereld;
Alle zielen, zelfs de bloemen zingen langzaamaan naar rust...
Het is het wonder van de schepping!
De godgegeven tonen van het leven,
Geheiligd tot een lied, een hemels gezang...
Ballades voor de engelen...
...
Uit de weldaad van Gods stilte ben ik verkwikt teruggekeerd.
Auteur onbekend.
Toen ik dit mooie gedicht de eerste keer plaatste in 2010 was IS nog niet gekend, en Syrië nog vrij van oorlog. Sindsdien is het gedruis alleen maar heviger geworden in een wereld die beeft van angst. (natuurrampen). Daarom bied ik u even woorden van rust. 2017 moge u goed gaan, en vrede brengen in de harten van mensen, en in de wereld. ria39
4 opmerkingen:
Oooo, Ria, wat een rijke woorden! Je valt als het ware "in" die stilte, bij het lezen hiervan ❤
een prachtige tekst Ria
groeten
Inderdaad,wat een schitterend gedicht.
En zo actueel.
Want wat is het een chaos in de wereld.
Groetjes Ans
Met de wetenschap is het geloven verdwenen, en met het weten is de hemel er niet meer..... ....
Een reactie posten