Levende poëzie uit een stervend dorp...

En TOCH is er HOOP

Zolang mensen VRIJHEID hebben 

om te SPREKEN, 
zolang er bloemen bloeien, 
in kieren en in spleten, 
en in water en wolken, 
schoonheid wordt geschreven... 

Maar laten wij ons verstand gebruiken, 
weg met de kernenergie, 
weg met de alles vretende industrie, 
weg met het grote kapitaal. 

Kleinschaligheid, 
voor mens en dier, 
opnieuw delend in solidariteit 
dat wordt de hoogste tijd....

Vechten torens het met elkaar uit? 
Het is maar zoals je het beziet, 

hier heeft de oude molen, nog alle krediet. 

Keuzes maken, is een 

moeilijke opgave, 
maar achter deze bocht 
aan een nieuwe horizon, 
lokt weer een ander 
en misschien beter leven. 

Zolang wij blijven hopen 
tegen beter weten in, 
kunnen wij het tij nog keren, 
iedere dag een nieuw begin. 
ria 

Onze toekomst is waar onze schoenen staan!

ieder ander straatje loopt dood.

Hier waren

dichters van Doel aan het woord.

ria39

Afscheidsbezoek

tot weerzien!

ria

Leren

Eén jaar later!

Kleinzoon speelt met het 'oude' ruimteschip

van zijn nonkel, zijn oogjes glinsteren.

Naast alle instrumenten, 

de kleine figuurtjes van astronauten,

vindt hij 

een stukje van een skupido,

misschien nog door zijn mama gemaakt.

Vinnig stapt hij op mij toe en zegt:

"oma, oma, regarde, ça vient d'une autre planète."

Slimmerik, wat heb je op een jaar toch veel geleerd.

Van vliegtuigen, tot ruimte schepen en 

zelfs andere planeten.

Wat zal je ons volgend jaar te vertellen hebben, 

als je weerkeert, 

samen met je grote zus.

Dag lieve jongen, dag grote zus,

hou jullie goed,

daar in het zonnig maar droge Afrika.

Weten jullie wat 'missen" wil zeggen?

dikke kussen,

oma

ps. zojuist stuurde jullie papa ons mooie foto's

dat maakt weer veel goed.

Het is wel verdrietig sommige van je kleinkinderen niet echt 

te zien opgroeien. Al bestaat er wel zo iets als Skype en webcams.

We hebben voor alle zekerheid heel veel geknuffeld, 

zij en wij,

zodat we er een tijdje tegen kunnen. 

Groen

uit mijn oude doos

ria

Liefde in de lente



Lente en jeugd,
en een heerlijke ochtend
onbezorgd lopen ze samen
de velden in,
de dageraad tegemoet.

De zon komt hen tegen,
haar frisse ochtendstralen
priemen door de nevels
die als zilveren draden
het landschap versieren.

Hun hart jubelt
bij zoveel schoonheid
die ze samen ervaren,en
hun handen zoeken elkaar
in een vertrouwd gebaar.

Hoog in de ijle lucht
zingt er een Wielewaal,
in trillende klanken
dankend zijn Schepper
om zijn prille bestaan.

Stil staan ze,en luisteren
in blije verrukking,
zoals een moeder geniet
bij haar pasgeboren kind,
hoe het ademt,hoe het leeft.

Hun stralende jonge lichamen
helder afgetekend
tegen het landschap en omlijst
door gouden zonnestralen
vertellen over hun intens geluk.

Dankbaarheid vervult
hun jonge harten,overweldigd
door de liefde voor elkaar
en voor het wonder
van deze schitterende dageraad.

"Wie zijn hart te luisteren legt
leeft tweemaal"

ria