Ik kan niet langer wachten...

Dit is de laatste van de zes rozenbogen in onze tuin.
Daarnaast klimmen ze nog langs muren en in bomen.

Om van de struikrozen nog even te zwijgen.... 

Het tuinhuis werd gebouwd door man en zonen (toen 10 jaar)
na een vakantie in Zwitserland. Dat was 1982.
20 Jaar later droomde ik er van om het te laten begroeien
met rozen, die elkaar in het midden zouden begroeten.
We waren toen pas met pensioen.

In plannen maken ben ik altijd goed (hmmm) geweest.

Maar voor de uitvoering heb je sterke en  vooral bekwame
handen nodig. Gelukkig heb ik die in huis....Zie eerste foto....
Het duurt soms wel even vooraleer we op dezelfde golflengte zitten,

(als ik het maar voorzichtig en zonder druk aanbreng, ha-ha)
maar dan....zijn we niet meer te houden, bedankt schat!

De ene zijde van het tuinhuis, vorig jaar,
dus de houten rozenboog,
waar vier verschillende rozen en drie clematissen groeien.

En dit is de andere zijde, met de klimroos Bonica;
maar ze zijn nog lang niet in het midden.
Of we dat nog gaan meemaken, ik vrees van niet, want...

ook rozen doen zo vaak hun goesting.

Ze moeten al een hele klim afleggen
en als ze dan boven zijn, hebben ze soms geen lust
om te groeien, zoals wij hadden gepland,
nl. op een brede draad die daarvoor speciaal gespannen is over het dak.

Bedankt schat voor al dat werk...

Dit eenvoudig rood roosje stond er al heel lang,
maar het dreigde te sterven.

Toen hebben we er anderen bij geplant,
en nu wedijvert zij weer met nieuwelingen...

Klimroosje "Excelsior".
Toch vrees ik dat haar beste jaren voorbij zijn;
(zoals de onze!)

Dit lijkt een grote tuin, maar dat is hij helemaal niet.
Een dertig meter diep achter onze woning
en 10 meter breed. Met daarin nog 4 borders,
een vijvertje, het knusse tuinhuis en heel wat bomen.
Dat is "magic" dat is toveren....
 

We tuinieren dus veel in de hoogte, rozen, 

maar ook andere klimplanten, die allemaal op het zuiden staan.

Ook de gevels van onze woning zijn begroeid
en we hebben  nog een kleine voortuin.

Ik voel me werkelijk rijk, niet in centen, maar in geluk!

Dit is de oudste van de bogen, ook door mijn man gemaakt.
De rode roos groeit er achter,  'American Pilar" keuze van mijn echtgenoot.
Vooraan aan de boog één van mijn favorieten,

De 'NEW DAWN', oorspronkelijk een Engelse moderne roos

maar met de kwaliteiten van de oude Engelse rozen.

Men zei ons dat het een gemakkelijke roos is,
maar dat is niet helemaal waar...
vooral niet als ze lang op dezelfde plaats staat.

De vroegste van allemaal, de Maygolden, die dikwijls al
in april bloeit. foto van dit jaar. 

Zijn of waren wij rozenkenners? helemaal niet!

We hebben ALLES moeten leren.

Zovele rozen- en andere tuinen hebben wij bezocht, in binnen en buitenland en alle kennis die ons werd meegedeeld opgeslagen in ons, vooral in mijn brein(tje). Zo gebruiken wij nog maar zelden producten om ziekten te bestrijden, slechts één keer in het begin, als er nog geen vogeltjes broeden, en de blaadjes pas verschijnen,  dan gebruiken we een produkt op basis van koper. Geleerd van een kweker van rozen.

Vroeger hadden we veel last van "Black spot", maar goed en tijdig bemesten en compost kunnen wonderen doen. Wij tuinieren op arme zandgrond (kempen), maar compost is onontbeerlijk. En natuurlijk ook rozenmest in korrels, van een goede kwaliteit. En als het lang heel droog is de bodem vochtig proberen te houden rond de rozenwortels. Ooit waren we in een prachtige tuin, eveneens in de kempen, de rozen waren zo clean, geen enkel beschadigd blaadje. Toen vernamen we dat die minstens om de twee weken met een product bespoten werden. Dat zouden wij nooit doen. Daarmee vernietig je alle natuurlijke elementen. Maar ook wij hebben moeten leren met scha en schande. Bv. aangetaste blaadjes doe je niet in de groenvuilbak, en al zeker niet in de compost. Best is ze te verbranden, maar dat kan en mag niet overal. Dan rollen wij ze in keukenpapier en voegen ze toe aan de huisafval, zodat ze niet met het groen vermengd worden.

In de ruim 47 jaar dat we tuinieren met rozen hebben we er twee verloren. Twee die ik bijzonder graag zag. Een zachtroze klimmer, 'Mme. Alfred Carrière'  Een wolk van een roos. Mooi, gezond, zacht geurend, Wat we niet wisten was dat ze tot 4 m. hoog kon klimmen. Ze stond samen met een zusje aan een veel te kleine boog. Mijn man bouwde een grote rozenboog over de rijweg in de tuin, en probeerde haar om te leiden. De wortels bleven echter op hun plaats. En toch zinde deze mooie dame het niet. Na twee jaar was ze dood, pieredood. Als we al niet zo bejaard waren, zou ik er elders een nieuwe plaats voor zoeken. Maar ik vrees dat mijn man zijn buik vol heeft van rozenbogen te maken. Maar zeg nooit ''nooit"!

en de andere was een gele Engelse roos, de Graham Thomas. 

Veel hangt natuurlijk af van het weer en aangezien de winter erg zacht was dit jaar hadden de rozen en ook alle andere planten een grote voorsprong. We hebben ook witte, crème, gele en oranje rozen, maar dat is voor een volgende keer. Nog een paar foto's om te eindigen. Op mijn aanraden trok mijn man een paadje, onder de rozenboog, die in de grootste border staat. Daarin plantten we de kleine, charmante roos, BALLERINA, te samen met blauwe bodembedekkende geranium, 'Rosanna" (die zo moeilijk te vinden is in tuincentra) en de prachtige gele vrouwenmantel. Een vaste plant die ieder jaar terugkomt, met zijn wolken van gele bloemen. Ook zonder bloemen is het zachte groene vilte blad heel mooi. Zeker als er regendruppels in blijven staan. Het is tevens een medicinale plant.

  

Dit tedere roosje, de "Ballerina" leerde we kennen op amper 10 km van huis,
in een prachtige tuin van bejaarde mensen,
het groeide tegen hun oude villa aan.

Ik herinnerde het mij, dank zij mijn visueel geheugen
(dat is een rijkdom).

Het is heel gemakkelijk in de onderhoud,
zo goed als ziekteloos, 

en kan ieder jaar grondig teruggesnoeid worden. 

Als je het zou laten groeien klom het zeker de bomen in.

Zijn jullie nog niet moe? Ik wel.....dus tot binnenkort,

en NU vlieg ik de tuin in!

ciao, ria39

VER VAN HUIS, maar OM NIET TE VERGETEN.