Achter het huis waar ik geboren ben, vijf maanden voor het uitbreken van de tweede wereldoorlog, bevonden zich velden en weiden, zover het oog kon zien. Deze behoorden aan enkele stijve boeren. Pas later werden er straten getrokken en huizen gebouwd. Daarnaast hadden vele jonge gezinnen een lapje grond, waarop ze tijdens de oorlog aardappelen en groenten kweekten. Ik denk dat die grond door de gemeente ter beschikking werd gesteld. Maar zeker weet ik het niet. Zo'n vijf kilometer, in bijna rechte lijn, achter onze woning lag een fort. Wij zaten dikwijls in de vuurlinie. Dat was dus een te mijden gebied. Daar kwam verandering in na de oorlog, ik denk zo in de jaren vijftig. Veel mensen woonden nog in noodwoningen en hadden geen tuin. Niet ver van dat Fort waren er volkstuintjes, reeds sinds 1904, heb ik gelezen. Tot op de dag van vandaag zijn er nog een aantal in gebruik. Telkens als wij naar het kerkhof van mijn ouders gaan, komen we daar voorbij. Deze foto's maakte ik in augustus ll. Binnenkort gaan we er weer naartoe en dan zal al dat groen wel bijna verdwenen zijn.
dank aan deze werkers op hun veldje
Twee generaties, ze poseerden graag en met de nodige uitleg...
“Voor de volkstuintjes in Merksem alleen al staan er zeventig mensen op de wachtlijst Zij moeten tot drie jaar wachten. Hetzelfde hoor ik in Deurne. Ook mensen van buiten de stad komen bij ons informeren naar een volkstuintje. Veel jonge mensen en allochtonen willen hun eigen groenten kweken. Tuinieren is weer populair, zeker met het biologisch telen. Bovendien wonen in Antwerpen veel mensen op een appartement zonder tuin. Mensen die deeltijds werken of op prepensioen zijn, willen beginnen tuinieren. De leeftijd van de volkstuinder daalt.” In de link hierboven kunt u foto's zien van vroeger en nu.
Nog even vertellen dat mijn vader ook een veld had. Toen hij op een keer aardappelen en groenten ging halen, was alles wat maar eetbaar was gestolen. Ik spreek van tijdens de oorlog. Maar misschien gebeuren zo'n zaken ook nu nog, als mensen erge honger hebben. Je weet maar nooit.
ria
Nog even vertellen dat mijn vader ook een veld had. Toen hij op een keer aardappelen en groenten ging halen, was alles wat maar eetbaar was gestolen. Ik spreek van tijdens de oorlog. Maar misschien gebeuren zo'n zaken ook nu nog, als mensen erge honger hebben. Je weet maar nooit.
ria
3 opmerkingen:
ja, tuinieren zit weer in de lift!
(net als haken en breien, eh?) ;-))
gezellig, zo'n enthousiaste tuiniermannen en -vrouwen bij elkaar! :-))
fijn weekend, ria!
Wat een bijzonder verhaal Ria.
En volkstuintjes zijn trouwens weer erg in trek.
En ja,er gebeurde veel ellende tijdens de tweede wereldoorlog.
Ik heb het dan wel niet meegemaakt,maar mijn ouders hebben er veel over verteld.
Maar ook nu is er veel onrust gaande in de wereld en het komt steeds dichterbij.
Groetjes Ans
Nostalgie, mijn vader heeft ook jaren zo'n volkstuintje gehad.
Ik moest altijd zomers mee om te oogsten en als het warm en droog was water pompen.
Fijn weekend
Een reactie posten