O Hoofd vol bloed en wonden.

Op weg naar een ZALIG PASEN.

ria

Woordenwisseling

"Graag een beetje minder praat, jullie tijd is voorbij..."

...zeggen de belletjes van de mooie witte Ribes...

"Dat zie je toch aan ons, wij kondigen de lente aan..."

"...het is nu onze beurt!"

 de Kerstrozen kreunen

"...geef ons nog even,
er is toch plaats genoeg? "

Er is applaus en Ja-geroep,
"gun hen nog wat tijd, 

immers
Winter en Lente zijn toch buren van elkaar."

Was het voor mensenkinderen maar even gemakkelijk
om vrede met elkaar te sluiten,

fluisterde een bedeesde sleutelbloem.

Uit de borders klinkt gejuich...

"Zo mag ik het horen",  zegt een late krokus bloem,

"...waar liefde heerst is immers plaats voor velen!"

" daarin hebben jullie volkomen gelijk "

wordt er aan alle kanten geroepen.

Een bloesem pas uit haar slaap gewekt
kijkt dromerig om zich heen...
Ze is verrast door haar eigen frêle schoonheid...

Ook de rode bloesem van de kwee heeft haar opgemerkt.

"was ik toch ook maar zo blank" zegt ze luidop.

Neem nu deze tulpen, zij zijn dol op elkaar,
en toch zijn ze allemaal verschillend.

Je zal het misschien niet geloven,
maar ze behoren allemaal tot dezelfde familie,

de grote tulpenfamilie.

Tulpenfamilie, rozenfamilie, mensenfamilie....

Misschien is de jeugd de toekomst,

misschien zullen zij leren

geen oorlogen te voeren, maar 

in respect en solidariteit

SAMEN

in liefde en vrede te leven.

Ik heb dit geschreven voor alle jonge mensen maar vooral voor
mijn kleinkinderen, al is voor enkelen onder hen de taal een barrière.

Maar zij zullen het wel begrijpen, omdat ze hun oma gaarne zien
en omdat hun mama hen wel zal helpen met vertalen.

oma
xxx

Zal ik het overleven....

Zo mijmert een kerstboom op ons terras.

Een pracht van een boom
weken hield hij ons

in zijn droom gevangen.

Raar maar waar,
hij overleefde de warmte
en de feestvreugde.

In zijn plaats smeekte ik
zijn gastheer,
om hem nog even te sparen.

Ja, zei deze,
hij is werkelijk nog te mooi,
we gunnen hem nog wat tijd.

Van de eerste sneeuw
schrok hij een beetje,
maar in zijn herinneringen
zag hij de sneeuwvelden waar hij
als kleine knaap opgroeide.

Hij hield zich sterk en groot,
en ook hij genoot,

van de vogeltjes vlakbij
en van de dunne zonnestralen.

En toen begon met regelmaat

de hemel blauw te kleuren.
Hij geraakte er helemaal

door opgewonden...

en zie...

de sapstroom
begon weer te stromen...

...zal hij het overleven?
want hij staat niet
in volle grond.

 

Maak je geen zorgen, 

wees niet bekommerd beste vriend.

Ik zal er alles aan doen

om jou in leven te houden

dat beloof ik op mijn erewoord.

ria

Veertigdagen tijd.

Herman Boon, was priester en luchthaven Aalmoezenier.

Hij was altijd te vinden op de luchthaven van Zaventem.

Ofwel in de kleine kapel, of anders tussen de mensen die er

gestrand waren, en de luchthaven niet mochten verlaten.

Hij zorgde voor een menswaardige opvang voor hen.

Hij was een mooie, blije, dienstvolle mens,

wiens ziel reeds een beetje in de Hemel vertoefde.

Hij stierf gans onverwacht in zijn kleine kapel,

dicht bij Onze Lieve Heer,

die hij gediend had in de mensen op zijn weg.

Herman Boon +1997

LOURDES

Ode aan Maria

Lourdes de bedevaartplaats voor alle zieken

en voor alle mensen 

die hulp en troost nodig hebben.

Jong en oud, ziek of gezond....
allen vinden de weg.

De gezonden begeleiden de zieken
en de zieken leren ons te vertrouwen en te hopen

DRUK, druk, druuk....

.

.

o, zo druk.....!!!

see you soon,
ria

VERZAMELEN.

Ben ik een verzamelaar, helemaal niet.

Maar dat komt vanzelf, als je bijna 50 jaar in hetzelfde huis woont.

Toen we trouwden had ik helemaal geen groene vingers,

neen, die waren "maagdelijk" wit.

Maar we kregen zoveel planten en bloemen

dat ik wel moest leren hoe die te verzorgen.

Na een kleine twee jaar verhuisden wij naar onze eigen woning,

die mijn man mee met veel zorg en liefde had gebouwd.

Ondertussen waren het niet alleen planten en bloemen,

die verzorging nodig hadden,

In een beeldig wiegje, lag onze eerste bloem.

Ja, een bloem van een baby.

We noemden haar Inge

VIER, dat is een mooi en rond getal.

Alhoewel we dat niet op voorhand hadden vastgelegd,

ja, vier knoppen bloeiden open

hier in ons gezin.

Wij hebben alle redenen om dankbaar te zijn.

De bloemen groeiden en bloeiden,

sierlijk en gezond.

En in de volgende generatie zijn nieuwe tuinders opgestaan.

Zelfs de pop helpt mee...

En die keer, toen we open tuin hielden,

waren onze prinsessen de "hofdames"

Ja, we hebben alle reden om fier, dankbaar en gelukkig te zijn.

En nu is een beetje rust WELKOM.

Want binnenkort begint het tuinwerk weer.

En onze kleine en grotere tuiniers zijn ver weg,

dus moeten we het zelf doen.

Een roosje voor u, als afscheid, voorlopig toch.

Dank voor alle trouwe bezoeken

en voor de vele lieve woorden,

die ik met regelmaat mag lezen.

Tot in de lente!

ria