Een appel

    



     Er ligt een appel op een schaal 
     voor een open raam- 
     als hij zou kunnen denken 
     zou die appel denken: 
     is dit nu beurs, zo'n doof gevoel?          

 hij is nog zoet, 

maar hij wordt al moe zoals alleen een appel 

moe kan worden,
hij rimpelt en verkleurt, 

het is een warme dag, 

niets grijpt om zich heen 

en niets gebeurt

 tot een hand pakt hem op, 

                                draait hem rond 
                                en gooit hem door het raam- 
als hij het kon zou die appel
zich verbazen en denken: 

"is dit nu ten einde raad,

of is dit nu opperste verwarring?"

De avond valt, insecten komen op hem af, 

en hij zou denken: 

"als ik nog kon glanzen dan zou ik nu toch glanzen..." 

zijn laatste gedachte 

zou dat zijn.

Toon Tellegen, uit: Een langzame val 

En toch zijn er appelen die gelukkig zijn tot het einde van hun dagen.
Het hangt er vanaf wie ze in de hand houdt.
Dit is voor mij een schitterend voorbeeld. 


Vergeet het gedicht van Toon Tellegen
en geniet van deze beminnelijke en gulle oma.

ria