Vijverleven

De vijver is oud,

dat ziet men als hij lacht

met duizend fijne rimpels.

Soms is hij ook van goud

als zon haar

ochtendwandeling maakt.

 En langs de waterkant

spelen honderden bloemen

verstoppertje met elkaar.

Het is de habitat

van zwanen, eenden, ganzen,

van vlinders, hommels, bijen.

 De bomen er rondom,

"eeuwelingen" soms,

zien het jaar na jaar gebeuren.

Ze kennen alle geluiden,

ze snuiven alle geuren.

Lente deed alles ontwaken,

bracht schitterende kleuren,

klein grut dat werd geboren.

Nog kan je ze duidelijk horen.

 Tableautjes van Monnet,

waterlelies, drijven

als eilandjes op de vijver,

en tussenin, fier, met gestrekt nek,

paradeert een reiger.

 De rust is bedwelmend, zo ook

de geuren, het bos, het hoge gras,
de schoonheid van de bloemen...

teveel om op te noemen..!

...Een late zon priemt door de bomen,

en plots zie ik herinneringen, als
uit een ver verleden komen...

 Het vijvertje van mijn jeugd, in het

kleine park, was heel bescheiden.

Niet ver van mijn  ouderlijk huis,

fietste ik er dagelijks naar toe.

 Op ‘n heuveltje onder oude bomen,

‘n eenzame bank, goed verstopt.

Vaak vond ik haar leeg, het was

dan ook daar, dat ik de mooiste

meisjesdromen, droomde.

 Als ik terug kijk naar die kinderdromen,

zijn velen uitgekomen.

Wat heb ik toch geboft,

waaraan heb ik dat verdient?

ria