Het kerkhof uit mijn jeugd!
waar de doden de doden hebben begraven...
waar eeuwig-durende bloemen vertellen over trouwe liefde,
waar ook vele bomen de doden zijn gevolgd!
terwijl er hier en daar nog bloemen bloeien,
in liefdevolle herinnering.
Op vele plaatsen bedekt de natuur
de naakte eenzaamheid van de doden.
Grauwe, kauwen,
versterken de somberheid van de dag...
Maar toch is er geborgenheid,
waar vele generaties samen rusten met elkaar.
Toen:
een tijd dat er nog over God mocht gesproken worden...
een tijd dat er nog over God mocht gesproken worden...
en kruisen bijna ieder graf sierde.
Is God dood gegaan, te samen met de doden?
Of werd Hij alleen maar "doodgezwegen"
door hen die zich de levenden waanden?
Nieuw leven, wijst dit niet op "eeuwigheid".
De cirkel van de dood doorbreken.
Liefde, die verder leeft over de grenzen van de dood...
"Zolang mensen niet vergeten worden,
leven zij verder" zegt men...
Toch zijn wij de laatste generatie,
die onze grootouders op dit kerkhof eren en gedenken.
Na ons zal de natuur ook hun rustplaatsen innemen...
terwijl nog zeldzame bloemen graven zullen sieren...
Jezus zei van Zichzelf:
"... Ik ben de opstanding en het leven;
wie in Mij gelooft, zal leven, ook al is hij gestorven,
en een ieder die leeft en in Mij gelooft,
zal in eeuwigheid niet sterven." (Johannes 11:25-26)
Heer, Gij zijt een liefdevolle en getrouwe God.
Blijf uw mensen nabij, in leven en in dood.
Jesaja 49,14-15
Sion zegt:
"De HEER heeft mij verlaten,
mijn God heeft mij vergeten.”
De HEER antwoordt:
"Kan een vrouw haar zuigeling vergeten?
Zou een moeder zich niet meer ontfermen
over het kind van haar schoot?
En ook al zou een moeder haar kind vergeten,
neen, Ik uw God, vergeet u nooit!"
een overweging bij Allerheiligen en Allerzielen 2011
ria
