Pas terug thuis na weer een weekje opname
in het ziekenhuis,
sluit ik voor een tijd mijn blog.
Dank voor alle vriendschap,
als was het dan virtueel.
Op een later weerzien.
ria
o Wankelende oogenwonne der bleeke winterzonne, die, rood als goud gemaald, in ‘t hooge westen daalt! ‘t Is nijdig, nijpend weder, en langzaam daalt zij neder, aanschouwbaar nu en schoon, uit haren hemelthroon. Noch branden ‘n is ‘t noch steken, maar vlugge vonken leken; maar wabberen, lauw en zoet, dat nu de zonne doet. ‘t Is koud, de winden bijten, ‘t is koud, de boomen splijten; de booze winter giert: hij heeft de zonne ontvierd. ‘t Is koud... Geen vorst gemeden maar dapper doorgetreden, met mannenmoed en kracht, die heerd en vier veracht! Aanschouwt hoe ‘t zonnewezen, onzegbaar schoon voordezen, nu immers schoonst van al, allengskens zinken zal. Aanschouwt, van einde te orden, één' zee heel ‘t westen worden; en, zonder grens of grond, één duizendverwig bont! De zonne vaart, beneden die duizendverwigheden, mildmondig lachend voort en wint den hemelboord. Ze plonst eens nijgens neder, en laat in ‘t wolkgeveder heur zusterlicht, de maan, twee scherpe tanden slaan. ‘t Is koud, de winden bijten; ‘t is koud, de sterren splijten den helderen hemeltrans: ‘t is nacht en winter thans. Guido Gezelle 5/1/1891 foto's ria - jauari-februari 2012 |