Van een autosleutel en een computermuis,

Er was eens een autosleutel die zijn werk plichtsgetrouw  verrichtte. Hij had een tweelingbroer. Over hem gaat het verhaal. De tweelingbroer die meestal in een schuifje lag wou ook wel eens wat van de blauwe hemel zien. Af en toe werd hem dat gegund, als zijn broer aan wat rust toe was.

Maar zijn nieuwsgierigheid nam toe. En op een dag zag hij de kans schoon om zich in een jaszak te verbergen. Maar hij wist niet dat hij bij het ontwaken wel de blauwe hemel zou zien, maar tegelijkertijd bijna zou smelten van de hitte. 


Zelfs in het schaduwrijke huis, waar hij zorgzaam een nieuw plekje kreeg was het nog te warm voor hem. O, wat verlangde hij naar zijn schuifje. En bovendien miste hij zijn tweelingbroer. 

Toen kwam de dag dat hij weer mee op reis mocht. Triomfantelijk kwam hij tevoorschijn. Iedereen was blij. Nog niet opgeborgen in zijn schuifje mocht hij een tijdje pronken in een glazen schotel. Door de gordijnen piepte hij naar de blauwe hemel, die ook af en toe helemaal grijs werd. Hier voelde hij zich thuis. 

Thuis? Voor hoelang?  

Op een morgen was de sleutel verdwenen. 

Onvindbaar. 

Maar het verhaal is nog niet af.

                Wij hebben muizen, computermuizen.

                Een oude, die het nog altijd prima doet, 

                en een jonge, die vanaf het begin kuren had. 

Dikwijls weigerde zij te doen wat ze moest doen.  En haalde alleen maar gekke toeren uit. Maar, veel erger, op een dag was ook zij verdwenen. Als ik er goed over nadenk was het rond de tijd toen de autosleutel uit de glazen schotel verdween. Zo iets is toch niet mogelijk! Zelfs een computermuis heeft geen benen om zich te verplaatsen en een autosleutel nog minder.

Er is één mogelijkheid. Vorige winter hadden wij levende muisjes in huis. Ze kwam(en) lieten hun merktekens achter en verdwenen weer voor een paar dagen. Vriendelijke muizenvallen met de lekkerste hapjes lieten ze onaangeroerd. Op een dag vond het baasje van de autosleutel een onooglijk gaatje onder de watersteen in de keuken. Het gaatje werd vakkundig gedicht. Geen levende muisjes meer. Maar....zou het nu kunnen?

Ja, zou het nu kunnen dat de computermuis wraak neemt? De muisjes zaten het liefst op en rond mijn bureau, computer en zelfs printer. Ze lieten immers hun sporen achter. Misschien waren ze bevriend geraakt met de lastige computermuis. Wie weet? Misschien heeft deze laatste zich nu teruggetrokken in het oude muizennest en de autosleutel meegenomen als gijzelaar. Zou toch kunnen! 

Maar vinden zullen we haar, die ontrouwe computermuis. Tenzij, en daar vrees ik een beetje voor, de autosleutel met haar op de vlucht is. Hij kent ondertussen de weg naar een ander continent.

met een knipoog,

ria