Met engelen te zingen,

Ik heb de stilte aangetikt,
Ik vroeg haar met weinig woorden of ik binnen rusten mocht,

Want ik was zo moe van het lawaai van alledag;

En de stilte liet me toe.

En in de stilte heb ik water horen zingen in de beken;

En langs rotsen floot de wind haar melodie;

En aan de bomen ruisten bladeren hun taal;

En heel de wereld leefde op in een biddend lied.

Ik heb het mogen horen
Toen ik daar te rusten zat in die genadetuin van God;
Want ik was zo moe van het lawaai van alledag,
Van het jachtige verkeer, de snelle tred;
Van de chaos, van de herrie, van de haast.


Maar dat is voorbij gegaan;
Verzaligd heb ik in Gods stilte zijn stem beluisterd
In het leven om me heen.
Zelfs de allerkleinste kelen trillen klanken naar de wereld;
Alle zielen, zelfs de bloemen zingen langzaamaan naar rust...


Het is het wonder van de schepping!
De godgegeven tonen van het leven,
Geheiligd tot een lied, een hemels gezang...
Ballades voor de engelen...


Uit de weldaad van Gods stilte ben ik verkwikt teruggekeerd.


Auteur onbekend.